Brandweermannen uit Zuilen (7): Hans Verbeek

Hans Verbeek is lid van de vrijwillige brandweer sinds 2007. In het dagelijks leven werkt hij als specialist opleiden, trainen en oefenen bij de Veiligheidsregio Utrecht.

“Het is één uur ’s nachts. Net als vrijwel alle bewoners van Zuilen lig ik heerlijk op één oor te dromen over van alles en nog wat. Totdat ik opeens wakker schrik van de pieper. Ik pak hem op en zie ‘Prio 1 Woningbrand Van Heukelomlaan’.

Zo snel als ik kan en met enig gevloek, kleed ik me aan en spurt naar de kazerne. Mijn eerste serieuze uitruk. Dit is waar ik ruim een jaar opleiding voor heb gevolgd en veel voor heb geoefend op de post zelf.

In 2006 kwam ik, na een afwezigheid van twee jaar, weer terug naar Utrecht. Op zoek naar een koopwoning kwam ik in Zuilen terecht. Van huis uit had ik helemaal niks met de brandweer. Bij mij geen lange lijn van voorvaders die bij de brandweer zaten. Van nature ben ik echter iemand die het leuk vind om nieuwe dingen te proberen. Op een dag reed ik langs de kazerne aan de Norbruislaan en zag een spandoek hangen dat er vrijwilligers gezocht werden. Na een mail gestuurd te hebben werd ik uitgenodigd om een oefenavond bij te wonen. Daarna ging het balletje snel rollen.

Eenmaal op de kazerne probeer ik mij zo snel mogelijk in mijn bluspak te hijsen en de auto in te stappen. Aan boord blijkt al snel dat het serieus is. Er is brand op de derde verdieping in een woning. Ter ondersteuning rijdt er een extra tankautospuit mee en een ladder. Ik zit samen met een collega op ‘1 & 2’, oftewel de aanvalsploeg. Ietwat onwennig, en vol adrenaline, hang ik mijn ademlucht om. We krijgen de eerste aanwijzingen van de bevelvoerder. Met toeters en bellen rijden we richting de Van Heukelomlaan.

Na mijn aanmelding heb ik eerst een paar oefenavonden meegedraaid en dat beviel goed. In september 2007 kon ik beginnen aan mijn opleiding ‘brandwacht’. Na deze afgerond te hebben, volgde ‘brandwacht 1e klas’ en daarna ‘hoofdbrandwacht’. Mooie oude titels die tegenwoordig niet meer gevoerd worden. Tegenwoordig word je opgeleid tot manschap. De belangrijkste thema’s blijven echter hetzelfde: brandbestrijding, hulpverlening (bv bij ongevallen) en ongevallen met gevaarlijke stoffen.

Aangekomen bij het incidentadres wordt verteld dat de bewoners al uit de woning te zijn. Mijn collega en ik spoeden ons naar boven met een hogedrukstraal. Bij de voordeur komt er al veel rook naar buiten. We zetten ons masker op en gaan naar binnen. De hitte en het weinige zicht binnen overvallen me. Tijdens de opleiding krijg je hier wel training voor, maar in het echt is het toch net wat anders. Het is geen groot appartement, maar we hebben moeite de juiste kamer te vinden -mede doordat we amper wat zien.

Na wat zoeken vinden we de kamer waar het brandt. We doen een eerste bluspoging en proberen de kamer binnen te komen. Dit valt nog niet mee, want de kamer staat vol spullen. We weten binnen te komen en proberen door te stoten naar het raam. Die kunnen we dan open zetten om de hitte en rook een mogelijkheid te geven om te ontsnappen. Terwijl we dit op de tast doen, voel ik opeens iets wat volgens mij een kinderbedje is. Ik schrik van binnen, het zal toch niet zo zijn?

Toen ik eenmaal bij de brandweer zat, bleek al snel dat het om veel meer gaat dan alleen het werk zelf. De gezelligheid en de band tussen de collega’s zelf is van groot belang. We hebben een actieve personeelsvereniging en die organiseert meerdere activiteiten door het jaar heen. Hierbij worden ook de partners niet vergeten, want brandweerman of –vrouw ben je zelden alleen. Steun van het thuisfront is erg belangrijk.

Ik voel verder, maar het blijkt gelukkig loos alarm. Een opluchting gaat door me heen. De tocht naar het raam lijkt wel een eeuwigheid te duren. We openen het raam en dat helpt enorm. We krijgen zicht en de hitte neemt ook snel af. Meteen blijkt ook dat de kamer helemaal niet zo groot is als dat hij aanvoelde zonder zicht. Het staat echter wel vol spul en de bron van alle ellende blijkt een matras te zijn. We zorgen er voor dat deze geen verder kwaad meer kan doen, ventileren de woning en gaan weer naar beneden.

Moe, maar voldaan stappen we naar buiten. Daar staat ondertussen al een heel circus van brandweer, ambulance en politie. Iets wat volkomen langs ons heen is gegaan. Het is nu ruim zeven en een half jaar na mijn aanmelding bij de brandweer en ik hoop binnenkort mijn opleiding tot bevelvoerder af te ronden. Een functie met verantwoordelijkheid, maar ik zie er erg naar uit.

Ik ben ondertussen ook voorzitter van de personeelsvereniging geworden. Ik mag met recht zeggen dat de brandweer in Zuilen een belangrijk onderdeel is geworden van mijn leven. En voorlopig ook nog wel zal blijven.

Heb je interesse om vrijwilliger bij de brandweer Zuilen te worden. Kijk dan op de website www.postzuilen.nl